SABIR ERDEMDİ, ŞİMDİ YÜK MÜ OLDU?

Bir dükkânın önünde kuyruk varsa hemen huzursuz oluyoruz. Trafikte kırmızı ışık yandığında elimiz otomatik olarak kornaya gidiyor. Market kasasında iki kişi beklemek zorunda kalsak içimizden homurdanmaya başlıyoruz. Sabırsızlık, adeta hayatın her alanına sinmiş durumda. Oysa Türk milletinin geçmişine baktığımızda, sabrı bir erdem olarak gören, “sabreden derviş muradına ermiş” diyen bir kültürden geliyoruz.

Modern hayatın hızı, bizleri sabırsızlığa değil, aceleciliğe ve tahammülsüzlüğe sürükledi. Her şeyin anında olmasını istiyoruz. Bir butona bastığımızda hemen açılan ekranlar, birkaç tıklamayla gelen siparişler, hızla akan sosyal medya videoları… Bunlar artık sadece teknolojik yenilikler değil; zihinsel bir alışkanlığın, daha doğrusu bir bağımlılığın da göstergesi oldu.

Sabırsızlık, sadece bireysel değil, toplumsal ilişkileri de zedeliyor. Aile içindeki kavgaların, iş yerlerindeki çatışmaların, sosyal medyadaki linç kültürünün temelinde de sabırsızlık ve tahammülsüzlük var. İnsanları dinlemeyi bırakıyoruz, süreçleri yönetmeyi değil, kestirmeden gitmeyi tercih ediyoruz. Halbuki büyük işler, sabırla ve istikrarla inşa edilir. Ne bir çocuk bir günde büyür, ne de bir toplum bir gecede gelişir.

Sabır, sadece beklemek değil; beklerken iç huzurunu koruyabilmektir. Ne yazık ki biz artık sadece hızlı tüketmiyoruz, hızlı yoruluyor, hızlı öfkeleniyor, hızlı unutuyoruz. Bu hız çağında, yavaşlamayı ve sabretmeyi yeniden öğrenmek zorundayız. Aksi halde, sabırsızlık sadece kişisel hayatlarımızı değil, toplumsal huzuru da kemirmeye devam edecek.

Bu noktada eğitim sisteminden aile yapısına kadar birçok alanda “sabır kültürünü” yeniden inşa etmek gerekiyor. Çocuklara sabrı öğretmek; hayatın sadece “hemen şimdi”den ibaret olmadığını kavratmak, gelecekte çok daha sağlıklı bireyler ve daha huzurlu bir toplum için şarttır.