Sonbaharda Sararan Yapraklarla Gelen Hüzün

Yaz mevsiminin sıcak günleri geride kaldı, yerini serin esintilere ve puslu havalara bıraktı. Sonbahar, kendine has kokusuyla, hafif yağmurlarıyla ve sararan yapraklarıyla yavaş yavaş kapımızı çalıyor. Ağaçlar, dallarından birer birer ayrılan yapraklarıyla adeta bir vedayı anımsatıyor.

Her düşen yaprak, aslında hayata dair bir ders verir. Bazen bir sonu, bazen de yeni bir başlangıcı simgeler. Düşerken toprağa kavuşur.Biz insanlar da yaşamımızda pek çok kez bu döngüyü hissederiz. Bir şeylerden ayrılır, bazı alışkanlıklarımızı geride bırakır, kimi zaman da yepyeni umutlarla yeni bir yola çıkarız.

Sonbahar yalnızca doğanın değil, kalbimizin de mevsimidir aslında. Rüzgârla savrulan yaprakları izlerken içimize bir hüzün çöker. Sokaklarda yürürken çıtırdayan yaprakların sesi, geçmişten gelen anılarlarımızla birleşir ve yağmurdan sonra mis gibi kokan toprak, Belki de bu yüzden sonbahar, içimizde en çok hatıra taşıyan mevsimdir.

Ama hüzün, umutsuzluk değildir. Sonbaharın hüznü, aslında insanı düşünmeye, derinleşmeye ve kendisiyle baş başa kalmaya davet eder. Kışın soğuk günlerine hazırlık yapan doğa gibi, biz de ruhumuzu dinlendirir, içsel yolculuğumuzu yaparız. Ve biliriz ki her dökülen yaprağın ardından bahar yeniden gelecek.

Sonbahar bize sessizce şunu öğretir: Hayatta hiçbir şey kalıcı değildir. Ne yazın sıcağı ne de kışın soğuğu… Ama her mevsim kendi güzelliği ve anlamıyla vardır. Tıpkı hayat gibi…