BİR YANIM GAZZE, BİR YANIM DOĞU TÜRKİSTAN

…Vicdanımızın İki Yarasında Akan Sessiz Çığlık…

Dünyanın gürültüsü hiç eksik olmuyor. Bir yerlerde savaşın dumanı tüterken başka bir coğrafyada sessizliğin karanlığı büyüyor. Bizler ise ekranların başında, tarihin tam ortasına düşmüş bu acıları izliyor; kimi zaman öfkeleniyor, kimi zaman da çaresizliğin ağırlığı altında nefesimiz daralıyor. İşte bu yüzden bugün içimde iki derin yara var: Bir yanım Gazze, bir yanım Doğu Türkistan…

Gazze’de her patlama sesi, bir çocuğun feryadına karışıyor. Evler yıkılıyor, hayaller yıkılıyor, insanlık yıkılıyor… Bu küçük coğrafya, yıllardır dünyanın en büyük vicdan sınavı hâline geldi. İnsanların temel hakkı olan yaşam hakkı dahi ellerinden alınırken, dünyanın güçlüleri kulaklarını tıkıyor, gözlerini başka tarafa çeviriyor. Gazze’de yanan ateş sadece bir bölgenin değil, bütün insanlığın yüzüne tutulan bir aynadır. O aynada gördüğümüz şey ise utancımızdan başka bir şey değildir.

Öte yandan binlerce kilometre ötede, Doğu Türkistan’da sessiz bir çığlık yükseliyor. Orada bombalar patlamıyor belki ama zulmün en sinsi, en ağır, en görünmez hâli hüküm sürüyor. İnsanlar dillerinden, kimliklerinden, inançlarından koparılıyor. Toplama kamplarında kaybolan hayatlar artık sadece bir sayıdan ibaret görülmek isteniyor. Bu sessizliğin nedeni, zulmün görünmemesi değil; dünyanın görmek istememesidir. Doğu Türkistan’ın derdi konuşulmadığı için bitmiyor, tam tersine derinleşiyor.

İşte bu yüzden insanın içi iki ayrı yerden yanıyor. Bir yanda yüksek sesli bir zulüm; her gün patlayan bombalar, yıkılan binalar… Diğer yanda sessiz ama daha derin bir yara; kimliği silinen bir halkın çığlığı…

Bazen düşünüyorum:

Dünya gerçekten ilerliyor mu, yoksa sadece teknoloji mi gelişiyor?

Küresel ekonomi büyüyor ama vicdan küçülüyor.

Sınırlar genişliyor ama yürekler daralıyor.

Bilgi çoğalıyor ama merhamet azalıyor.

Oysa insan dediğimiz varlık, acıya karşı duyarsızlaştığı an insanlığını kaybetmeye başlar. Gazze’nin çocuğu da, Doğu Türkistan’ın annesi de, dünyanın herhangi bir köşesindeki mazlum da birbirinden ayrı değildir. Acı ortaktır, insanlık ortaktır.

Belki gücümüz dünyayı değiştirmeye yetmez; ama sessiz kalmamak, kalbimizi karartmamak, doğruyu söylemek elimizden gelir. Çünkü zulme karşı susmak, zulmün ortağı olmak demektir. Bugün en azından kalemimizle, sözümüzle, duruşumuzla bu ortaklığa izin vermemek zorundayız.

Bir yanım Gazze, bir yanım Doğu Türkistan…

Belki coğrafyalar farklıdır ama acının rengi aynıdır.

Ve biz, bu iki yaranın arasında insan kalabilmeyi başarmak zorundayız.

Kalbimizdeki merhamet sönmesin…