YÖRÜK SOFRASINDA BİR AKŞAM

Torosların serin yamaçlarında, keçi sütü kokan bir akşam sofrası…
Bir çadırın içinde paylaşmanın, kanaatin ve şükrün hikâyesi.
Yörük sofrası dar ama gönlü geniştir.

Akşamın serinliği Akdağ’ın eteklerine inerken, bir çadırın önünde duman yükseliyor.
Keçi sütü taşmasın diye ocağın başında telaşlı sesler:
“Ali, süt kaynıyor ha, kıs biraz ocağı!”

Yörüklerin günlük telaşıdır bu. Gün boyu dağda ter döker, akşam olunca sofrada buluşurlar.
Tahta sininin etrafında diz çökmüş bir aile… Yorgun ama huzurlu.

Helal Lokmanın Sessiz Gururu
Yörük Ali, keçi peynirinden, bulgur pilavından, zeytinden birer parça koyuyor sofraya.
“Bizim soframız dar görünür ama bereketlidir,” diyor.
Gerçekten de öyledir.
Bu sofrada sofrabazlık değil, şükür vardır.

Ümmühan Ana, yoğurdu karıştırırken söze karışıyor:
“Şehirdekiler sofralarını ipek örtüyle kurar, ama bizim soframızda dağ kokusu var oğlum. Şükür kokusu var.”

O söz, sofranın duası gibi yankılanıyor.

Bir Sofra, Bir Mektep
Yörük sofrası yalnızca karın doyurulan bir yer değildir; bir mekteptir.
O sofrada çocuklar sabrı, gençler paylaşmayı, yaşlılar kanaati öğrenir.
Bir tabak ayran elden ele dolaşırken, herkes o sofranın bir parçası olmanın kıymetini bilir.

Elif ile Ersan, pilavı karıştırırken Yörük Ali gülümseyerek seslenir:
“Bakın bakalım, kimin eli pilava önce değerse o, bu yıl keçilerin kuzularına adını verir!”
Çocuklar kahkahalarla yarışır; dağ yankı verir.

Bir Lokma, Bir Dua
Yemek bitince Dürdane sofrayı toplar.
Ümmühan Ana ellerini göğe kaldırır:
“Rabbim, şu sofraya bereket veren dağlara, keçilere, çalışkan ellere zeval verme. Soframız eksilmesin, gönlümüz taşmasın.”

O dua, dağların üstünden geçip yıldızlara karışır.
Çadır toplanır ama sofradan kalan sıcaklık, dağın kalbinde yanmaya devam eder.

Bir Milletin Kök Sofrası
Yörük sofrası zenginliğiyle değil, vicdanıyla doyar.
Bir tabak yoğurt, bir tutam bulgur, bir dua…
Her lokmasında alın teri, kanaat ve vatan sevgisi vardır.

O yüzden Yörük sofrası sadece bir yemek değil,
bir milletin kök hafızasıdır.