Tutunduğumuz Dalı Kırmak

Tutunduğumuz Dalı Kırmak

Hayatta herkesin bir dalı vardır; kimi zaman güvenle tutunduğumuz, kimi zaman kırılganlığıyla sınandığımız bir dal. İnsan, bazen en çok değer verdiği şeyi yok etme eğilimi gösterir. Peki neden? Çünkü bazı insanlar, kendi değersizlik duygusunu kanıtlamak için, kendilerini sınırlayan veya onlara bağlı olan her şeyi kırar, yok eder.

Çok sevdiğim bir dizinin repliğinden örnek vermek istiyorum.

 “+Çünkü sende başka bir şey var. Sanki böyle ilahi bir güç seni insanlıkla sınıyor. Seni insanlıktan kıskanıyor. Biri seni kendine saklıyor. Bak şimdi çok değerli bir halı düşün ama toz içinde. Ne yaparsın? Alırsın halıyı, asarsın balkona. Eline de bir sopa alırsın, başlarsın vurmaya. Sen vurdukça o temizlenir. Ama o halıya vurman gerek yani. Tüm gücünle. Sen de öylesin işte… Bunca dert, bu kadar acı boşuna değil yani.”

“-Ben o kadar değerli biri değilim.”

“Ben o kadar değerli biri değilim” demek, sadece bir söz değildir; bazen bir eylem haline dönüşür. İnsan, kendini değersiz hissettiğinde, tutunduğu dalı kırmak ister. Dal, onu ayakta tutan, güç veren şeydir; ama kişi kendi değersizliğini doğrulamak için, suçunu dala atar, kırar ve yok eder. Bu, hem kendini cezalandırma hem de sahip olduğu şeyi küçültme çabasıdır.

Kırmak, yok etmek, suçu dala atmak… Tüm bunlar, insanın içindeki karmaşanın dışa yansımasıdır. Dal, kırılır; ama kırmak, bazen kişinin kendi içinde başlattığı bir temizliktir. Tutunduğumuz dal, sadece bizi taşımaz, aynı zamanda kendi değerimizi de ölçer. Ve bazen, değersizlik korkusu, elimizdeki en değerli şeyi bile kıracak kadar güçlüdür.

Hayatın lezzetsiz yanlarından biri de budur: İnsan, bazen en çok değer verdiği şeyi, kendi içinde hissettiği boşluğu kanıtlamak için yok eder. Ama unutulmamalıdır ki, kırılan dal her zaman yeniden büyüyebilir; önemli olan, kıran kişi farkına varıp kendi değersizliğini başkasına değil, kendine yönlendirmesini öğrenmesidir.