Mide mi, Zihin mi? Yatırımın Lezzetsiz Tercihi

Bazı insanlar parasını biriktirir, bazıları harcar, bazıları da “yatırım yapıyorum” diyerek kendini avutmayı seçer. Kimi altına, kimi kriptoya, kimi mideye, kimi vizyona yatırım yapar. Herkes kendi küçük evreninin ekonomisti… Ve ne yazık ki hiçbirinin enflasyon oranı birbiriyle tutmaz.

Birinin gözünde kitap almak ‘harcama’ değil, ‘ilerlemedir’. Diğerine göre ise “boş iş”, çünkü kitap doyurmaz. Oysa o kişi de muhtemelen yeni çıkan trüflü hamburgeri denemek için 600 lira vermekten çekinmez çünkü damak zevki onun yatırım alanıdır.

Bir başkası vardır, sadece gezmek ister. Yeni yerler, yeni yüzler, yeni kahveler… “Bir bavul insanın ruhuna iyi gelir.” der. Fakat onu da anlayamaz vizyoner kitap kurdu: “O parayla 12 tane kitap alırdım” diye içinden geçirir.

İşte bu noktada insan ilişkilerinin gizli çatışma alanına geliyoruz: herkes kendi yatırım türünü “doğru” zanneder. Çünkü yatırımın getirisi kişiseldir, ama yargısı evrensel.

Benim tercihim belli: midesel olarak aç kalabilirim ama zihinsel açlığa asla tahammülüm yok. Yeni bir fikir, bir film, bir sergi ya da sadece iyi yazılmış bir cümle … İşte benim enflasyona karşı korumam budur. Ancak bu, diğerlerinin yanlış olduğu anlamına gelmiyor. Sadece… Farklı faiz oranlarına sahibiz.

Asıl mesele şu: herkes kendi yatırım alanında yalnız. Kitapçıda kahve içen biri yanında hamburgerini keyifle yiyen arkadaşıyla aynı tatmini yaşayamaz. Tatmin türlerimiz bile farklı. Eşlikçi bulamamak, modern dünyanın en sessiz yalnızlığı belki de. Çünkü kimse senin açlığını senin kadar hissedemez ister mide, ister zihin açlığı olsun.

Belki de çözüm, kendi ‘yatırım portföyümüzü’ biraz çeşitlendirmekte saklıdır. Arada bir vizyona değil de mideye yatırım yapmak, ya da tam tersi, kim bilir? Belki o zaman bu lezzetsiz şeyler müzesinde herkes birbirine biraz daha benzer bir tat aldırabilir.

Sonuçta, kimse herkesin yatırımını beğenmek zorunda değil. Ama belki, birbirimizin ‘lezzetsiz şeyler’ini anlamaya çalışmak, en kârlı yatırım olabilir.