Gülümsemek, Ruhun Makyajı

Gülümsemek… Her insanın yüzündeki en doğal, en içten makyajıdır aslında. Ne allık ister ne ruj… Bir tebessüm, insanın hem yüzünü hem de kalbini güzelleştirir. Kimi zaman mutluluğun yansımasıdır, kimi zamansa acının ardına gizlenmiş bir perdedir.

Bazen içimiz sevinçle dolar, gözlerimiz ışıldar, dudaklarımız kendiliğinden kıvrılır. O an gülümsemek kolaydır; çünkü içimizde bahar vardır. Ama bazen öyle zamanlar gelir ki, içimizde fırtınalar koparken dışarıya sadece bir tebessüm bırakırız. İşte o zaman gülümsemek, bir cesaret işidir.

Acılarla yoğrulmuş bir kalbin gülümsemesi, en güçlü makyajdır aslında. Çünkü o gülümsemenin ardında sabır, umut ve yaşanmışlık vardır. İnsan, içindeki kırıklıkları belli etmemek için gülümser bazen. Hayata, “Yıkmadın beni” dercesine…

Gülümsemek, karşımızdakine umut verir. Bazen bir yabancıya, bazen bir dostun kalbine dokunur. Hiç farkında olmadan birinin gününü güzelleştirebiliriz sadece gülümseyerek. Çünkü gülümsemek, bulaşıcıdır; paylaştıkça çoğalır.

Bu yüzden gülümsemeyi eksik etmeyelim yüzümüzden. Ne kadar zor olursa olsun, içimizde bir yerlerde hep bir ışık kalsın. Çünkü gülümsemek sadece bir ifade değil, bir duruştur… Hayata karşı dimdik durmanın en zarif hâlidir.

İçimiz ağlasa bile, bazen en güzel güller acının toprağında açar. Gülümsemek de öyledir; kimi zaman içimizdeki acıyı örter ama her defasında bize güç verir. Unutmayalım, en güzel makyaj dudaklarda değil, kalpten gelen bir gülümsemededir.