Şarkılar ve Biz

Bir şarkı bazen bir hikâye anlatır, bazen de bizim hikâyemizi. Birkaç dakikalık bir melodi, bazen sayfalar dolusu duyguyu sığdırır içine. Dinlerken sadece bir şarkı değildir o — bir anı, bir insan, bir mevsim gizlidir içinde. Bir nakarat duyarsınız, birden gözleriniz uzaklara dalar; o anda müzik, zamanın perdesini aralar.

Bugün müzik her yerde. Metroda kulaklıklarımızda, arabada yolda, kafede kahvemizin yanında… Ama müziği duymakla dinlemek arasında ince bir fark var. Biz çoğu zaman duymakla yetiniyoruz. Oysa dinlemek, gerçekten kulak vermektir; sadece sese değil, hisse, hikâyeye, niyete. Bir şarkıyı dinlemek, biraz da onu söyleyenin kalbine konuk olmaktır.

Her insanın bir “şarkısı” vardır. Belki lise yıllarında sürekli dinlediğiniz bir parça, belki de birinin size hatıra bıraktığı bir melodi… Çaldığında zaman durur, kalbiniz bir anlığına eski ritmine döner. O şarkı artık sadece bir müzik değil, sizin hayatınızın bir parçasıdır.

Belki de bu yüzden müzik, insanın en saf aynasıdır. Ne hissediyorsak, onu buluruz notalarda. Üzgünsek hüzne dokunan melodilere sığınırız; mutluyken tempolu ritimlere karışırız. Şarkılar, kelimelere sığmayan duyguların dili olur.

Ve bazen, hiçbir şey söylemeden bir şarkı her şeyi anlatır.