Ne Sıcağa Dayanabiliyoruz Ne Soğuğa

Yazın kavurucu sıcaklarında gölgede bile terlerken, “Ah, bir serinlik gelse de rahatlasak” deriz. Güneş yakar, hava bunaltır, içimiz daralır. Oysa ne zaman havalar serinlemeye, rüzgar yüzümüze dokunmaya başlar; o sıcacık yaz günlerini özleriz. “Güneşin değeri, kaybolunca anlaşılırmış” deriz kendi kendimize.

İnsanız işte… Ne sıcağa gelebiliyoruz, ne soğuğa. Her mevsimde bir öncekinin özlemiyle yaşarız. Yazın sıcağında kışı, kışın ayazında yazı isteriz. Sanki içimizde hep bir eksiklik, hep bir arayış var.

Şimdi yine öyle bir zamandayız… Daha dün güneşten kaçıyorduk, bugün paltoları dolaptan çıkarıyoruz. Sabahları cam buğulanmaya, akşamları serinlik içimizi üşütmeye başladı. Bir yandan “Artık kış geliyor” diye söyleniyoruz, diğer yandan yazın sıcaklığını arıyoruz.

Belki de mesele hava değil, bizim sabırsızlığımız. Elimizdekini yaşamak yerine, hep bir sonrakini bekliyoruz. Oysa her mevsimin kendine ait bir kokusu, bir sesi, bir duygusu var. Biraz durup dinlesek, belki de bu geçişlerin içindeki güzelliği fark edeceğiz.

Yaz biter, kış gelir, sonra bahar yeniden doğar… Ama geçen günler bir daha geri dönmez. Bu yüzden ne sıcağa şikâyet edelim, ne soğuğa. Çünkü her biri, yaşamın bize armağan ettiği başka bir duygudur aslında. Haber Merkezi