MODERN ÇAĞIN EN BÜYÜK KAYBI: AİLE

Modern çağ, insanı daha özgür kıldı ama aynı zamanda daha yalnız bıraktı. Eskiden aile, bir sığınaktı; şimdi çoğu zaman sessiz bir savaş alanı… Boşanmalar, aile içi şiddetler, bitmeyen tartışmalar, ihmal edilen çocuklar… Aile yapısındaki istikrarsızlık, artık sadece bireylerin değil, toplumun da ruh sağlığını tehdit ediyor.

Bugün aile içindeki sevgi, anlayış ve paylaşımın yerini; yorgunluk, ilgisizlik ve koşuşturma aldı. Anne-babalar günün büyük kısmını işte, çocuklar ise ekranların başında geçiriyor. Birlikte geçirilen zaman azaldıkça, duygusal bağlar da zayıflıyor. Aile içinde konuşmalar yerini mesajlara, göz teması yerini bildirimlere bıraktı. Modern yaşamın hızı, aile bireylerini aynı evde ama farklı dünyalarda yaşamaya mahkûm etti. Oysa bir çocuğun en büyük ihtiyacı, pahalı oyuncaklar değil; yanında oturup onu gerçekten dinleyen bir anne-babadır. İşte bu duygusal kopukluk, zamanla sevgi eksikliğini, sevgi eksikliği ise toplumsal istikrarsızlığı doğuruyor.

İstikrarsız aile yapıları, modern çağın en büyük kırılma noktası haline geldi. Boşanmalar, şiddet vakaları, her geçen gün artan aile içi cinayetler… Toplumun temeli olan aile çöktüğünde, bina ne kadar yüksek olursa olsun ayakta duramaz. Bugün yaşadıklarımız aslında bir tekrar: Cahiliye döneminde kaybolan değerleri, modern çağda yeniden kaybediyoruz.

Bir zamanlar “aile” dediğimiz yer en güvenli limanken, bugün birçok çocuk için travmanın başladığı yer haline geldi. Anne-baba olmayı; sevgiyle, sabırla, merhametle değil, sadece “sorumluluk” kelimesiyle tanımlıyoruz. Oysa aile, bir görev değil; bir emanettir.

Toplumsal çözülmenin önüne geçmek istiyorsak, işe aileden başlamak zorundayız. Çünkü toplumun onarımı, yine aileden başlar. Bir milletin geleceği; evin içindeki saygıda, sevgide, merhamette şekillenir. Aileyi koruyamazsak, ne çocuk kalır bize emanet, ne de yarın umut…