Hevesiniz Hâlâ Kursağınızda mı Duruyor?

Milletlerin kaderi, sadece yaşadıkları coğrafyayla değil; hafızalarıyla da şekillenir. Hafızasını yitiren millet, kökünden kopar; kökünden kopan millet ise bir süre sonra başka milletlerin tarihine malzeme olur.

Son yıllarda bazı çevreler, sanki tarihimiz “karanlık bir dönemden” geçmiş gibi, kendi öz değerlerimize sırt çevirmeye çalışıyor. “Cahiliye dönemi” diye bir etiket uydurup, bizi de o etiketin içine sıkıştırmak isteyenler var.
Oysa bizim tarihimizde Cahiliye Dönemi yoktur. Çünkü cehaletle değil, bilgelikle başlamıştır bu yol. Gök kubbenin altında söze, yeminle, ahitle başlamış bir milletin çocuklarıyız biz.

Bizde “Tanrı” kavramı, göğün en yücesine, ululuğa, adalete ve düzene karşı duyulan derin saygıdır. Bizde “kut” vardır, “erdem” vardır, “söz namustur” inancı vardır.
Kadın, toplumun temeli olarak görülmüş; ana, “ilahi merhametin” yeryüzündeki temsilcisi sayılmıştır.
Bizde kız çocuğunu diri diri toprağa gömmek değil; onun alnına hilal gibi sevgi kondurmak vardır.

Kimi tarih anlatıları, bizi başkalarının günahıyla suçlamaya çalışır.
Biz ne Kâbe’yi putlarla doldurduk, ne de putlardan medet umduk.
Bizim yönümüz hep göğe dönüktü. Gök Tanrı’ya, Görklü Tanrı’ya, yaratılmışların en güzeline, adı güzel, kendi güzel Muhammed’e yöneliktir kalbimiz.

Ve o kalp, bin yıldır aynı istikamette atar:
Hakka, adalete, doğruluğa…

SON SÖZ

Bizim tarihimizde Cahiliye dönemi yoktur.
Bizim tarihimizde kız çocuklarını diri diri gömme diye bir şey asla görülmemiştir.
Bizim tarihimizde Gök Tanrı vardır, Görklü Tanrı vardır.
Adı güzel, kendi güzel Muhammed vardır.

Biz hiçbir zaman puta tapmadık.
Kâbe’yi putlarla dolduran da biz değiliz.
O putların helvasını yapan da biz değiliz.
Acıkınca o helvaları yiyen de biz değiliz.