EĞİTİM EVDE BAŞLAR, SINIFTA ŞEKİLLENİR

Bugün herkes eğitimi konuşuyor. Okulları, müfredatları, öğretmenleri tartışıyoruz. Ancak çoğu zaman gözden kaçan bir hakikat var: Eğitim, okulda başlamaz. Eğitim, evde başlar. Bir çocuğun karakteri, tutumu, davranış biçimi; evde gördükleriyle şekillenir.

Öğretim; bilgiyi, formülü, tarihi, dili öğretir. Ancak eğitim; ahlâkı, saygıyı, vicdanı, merhameti kazandırır. Öğretim sınıfta verilir, eğitim ise evin duvarlarında yankılanan sözlerle, davranışlarla verilir. Çünkü çocuk söylenene değil, görülenine inanır. Ebeveynin hal ve hareketi, çocuğun iç dünyasında iz bırakır.

Bir çocuk, yalan söyleyen bir babanın dürüstlük dersine inanmaz. Saygıdan nasibini almamış bir annenin “büyüklere saygı” nasihati etkisiz kalır. Çocuklar, rol modelleriyle büyürler ve en büyük rol model de annedir, babadır.

Bu yüzden diyoruz ki: Önce eğitim, sonra öğretim. Çünkü vicdanlı bir birey yetiştirmek; bilgili ama bencil bir bireyden çok daha kıymetlidir. Toplumun temel taşı olan aile, sadece fiziksel bir çatı değil; aynı zamanda karakterin, kimliğin, duruşun inşa edildiği bir yerdir.

Devlet okul açar, öğretmen atar, kitap verir. Ama çocuğun gözlerine bakarak “doğru ol evladım” diyebilecek ilk kişi annedir, babadır. Eğitimin yükünü yalnızca okula bırakmak, toplumsal sorumluluğu devlete yıkmak demektir. Oysa her ev, bir eğitim ocağıdır. Her anne-baba da birer öğretmendir.

Bu toprakların geleceği için önce aileleri bilinçlendirmeliyiz. Çünkü sağlam aileler olmadan, sağlam toplumlar kurulmaz. Evde öğrenilmeyen saygı, okulda ceza ile değil; sevgiyle, anlayışla öğretilmelidir.

Unutmayalım: Kalıcı olan bilgi değil, davranıştır. Davranışın temeli ise ailede atılır.