CÜZDANINA GÖRE AHLÂK!

Öyle bir düzen kuruldu ki, terazinin kefesinde artık insan değil, cüzdan tartılıyor. Parası olanın sözü kutsal, parası olmayanınki ise hiç duyulmuyor. Bu bozuk düzende birileri ne yaparsa yapsın, görmezden geliniyor; kimileri ise henüz ağzını açmadan suçlu ilan ediliyor.

Parası olanın hatası “tecrübe”, günahı “kıssadan hisse” sayılıyor. Aynı fiili işleyen iki insan düşünün: biri zengin, diğeri fakir. Zengin olanın suçu münferit olay olarak geçiştirilirken, fakirinki karakter meselesi haline getiriliyor. Mahkemeye gitmeden mahkûm, savunma yapmadan cezalı!

Medya, toplum ve hatta hukuk sistemi; güçlüden yana, zenginden yana bir refleks gösteriyor. Mahallede, okulda, sokakta, sosyal medyada bu ayrımcılık ilmek ilmek işleniyor. Öyle ki artık insanlar adaletin terazisine değil, banka hesaplarının hacmine inanır oldu.

Bu yozlaşmanın en acı yanı ise, bu durumu kanıksamış olmamız. Çocuklara “çalış, başarılı ol” demek yerine “köşeyi dön” demeyi öğretiyoruz. Onurlu yaşamanın değil, kazançlı yaşamanın peşine düşüyoruz. Toplumda artık ahlâk değil, çıkar ölçü oluyor.

Oysa bir toplumun kalitesi, zenginleri nasıl ağırladığıyla değil, yoksullara nasıl muamele ettiğiyle ölçülür. Bu düzen böyle devam ederse, yalnız gelir dağılımı değil, vicdan da eşitsizliğe kurban gidecek. Çünkü paranın hükmettiği yerde, hakkın sesi her zaman cılız çıkar.

Her birimiz şu soruyu kendimize sormalıyız: Gerçekten adil bir toplumda mı yaşıyoruz, yoksa sadece güçlü olanın adaletinden mi medet umuyoruz?