Bahçeli Evler ve Mesire Alanı Muamelesi

Yaz ayları geldiğinde, bahçeli müstakil ev sahipleri için eğlence başlar… Tabii ki komşuların, arkadaşların ve hatta tanımadığınız misafirlerin bahçeye akınıyla!

Çünkü bizim , ailelerimizin binbir emek vererek yetiştirdiği o güzel bahçeler, yazın gelişiyle adeta “mesira alanı”na dönüşür. Şimdi düşünün; kendi evinizin bahçesine gidiyorsunuz ve bir anda karşınızda piknik yapan kalabalıklar, mangal dumanları, yüksek sesli kahkahalar ve toz duman var. Size ait olan yer, yıllarca hayalini kurduğunuz huzur, ne yazık ki hayal oluyor.

Arkadaşlar, biz burada yaşıyoruz! Eviniz değil belki ama bizim yaşam alanımız. Bahçe bizim, , bitkilerimiz büyüyor, balkonumuzda sabah çayımızı içiyoruz. Hayvanlarımız geziniyor. En önemlisi alışkanlıklarımız var. Ama yaz geldi mi, sanki bu alan halkın ortak kullanımına açılmış gibi davranılıyor. Gelin görün ki, bahçede bir mangal yakmak, top oynamak veya bahçe masasını işgal etmek bir çeşit “görgü çatışması” yaşanıyor.

Ha, tabii ki anlıyoruz; açık havaya, temiz havaya ihtiyaç var. Ama bizim “mesira alanı”muamelesi gören bahçeler, aslında bizim evimiz. Evimizde çılgınlar gibi piknik yapmak, çöpleri orada bırakmak, bahçedeki saksıları yerinden sökmek, düzenlemeye çalışmak, horoz gibi bağırmak… Bunlar “lezzetsiz şeyler müzesine” girecek hareketler. Neyse ki her yaz yeniden tecrübe ediyoruz!

Yazın sonunda bahçede bulduğumuz her şey bir anlam kazanıyor: Evin önündeki çimlerin biçilmeyi beklediği, kırılan saksıların sessizliği, çalılıkların arasına atılan plastik tabaklar. Ve biz? Biz “Lezzetsiz Şeyler Müzesi”nin baş kahramanlarıyız; bahçesi mesiea alanı muamelesi gören, yaz tatili değil sanki mücadele tatili yaşayan şanssız ev sahipleri.

Sonuç olarak sevgili yaz misafirleri; lütfen, eviniz değilse bile bizim bahçelerimize biraz saygı. Yoksa bu müzede daha çok sergi açarız!