Aynadaki Kadın     

Sabahları aynanın karşısına geçtiğinde, gerçekten kendine bakıyor musun? Yoksa sadece yüzünü yıkayıp, dişini fırçalayıp, makyajını yapıp mı çıkıyorsun o odadan? Aynadaki kadına ne söylüyorsun? Hiç “bugün nasılsın” dedin mi ona?

Çoğu sabah, yüzümüzü tanımadan güne başlıyoruz. Aynada gördüğümüz, sanki bizden bağımsız bir yabancı gibi… Hâlbuki o camın ardındaki kadın, her yaşadığını bilen, her acını taşıyan, her gülümsemende parlayan sensin. Sadece fark edilmek istiyor, sadece “ben buradayım” demek istiyor.

Bazen aynada yorgun bir kadın görürsün. Gözlerinin altı mor, yüzünde dünün izleri… Ama kimse bilmez o mor halkaların ardında ne kadar güçlü bir kalp olduğunu. Bazen de kendini beğenmezsin, saçını, yüzünü, eleştirirsin. Oysa aynadaki kadın senden onay değil, sevgi bekliyor. “Sen yeterlisin” demeni istiyor. “Eksik değilsin, sadece insansın.”

Sabahları aynaya biraz daha uzun bak. Sadece yüzüne değil, gözlerine… Orada bir hikâye var. Hataların, umutların, hayallerin… Belki de uzun zamandır duymak istediğin bir cümleyi senin kendine söylemen gerekiyor: “Seni seviyorum.”

Kendini sevmek bencillik değil. Kendine değer vermek, yaşama yeniden tutunmanın en güzel yolu. Çünkü sen kendine inanmadıkça, kimse sana gerçekten inanmaz. Aynadaki kadınla barışmak, aslında hayatla barışmaktır.

Yarın sabah aynaya baktığında, gülümse ona. “Bugün de birlikteyiz,” de.

Ne yaşarsan yaşa, o seni asla terk etmeyecek. Çünkü o sensin — güçlü, kırılgan, duygulu ama hep yeniden doğan bir kadın…