ZEHİRLENEN GENÇLİK, KAYBOLAN GELECEK

Geçtiğimiz günlerde yayımlanan bir araştırma, Türkiye’deki bağımlılık yapan madde kullanımına dair vahim tabloyu gözler önüne serdi. 25 yaş altı gençlerde, yasaklı maddeye bağlı ölümler açısından dünya sıralamasında ilk beşte yer almamız, artık bu meseleye “gizlenebilecek” bir sorun olarak değil, doğrudan ulusal güvenlik ve gelecek meselesi olarak bakmamız gerektiğini gösteriyor.

Bağımlılık yapan maddeye başlama yaşı, kimi verilere göre 12-13; bazı bulgulara göre ise 7’ye kadar düşmüş durumda. Okul çevrelerinde bu maddeleri tedarik edenler kol gezerken, sokak ortasında kriz geçiren gençlerin sayısı her geçen gün artıyor. Resmî kaynaklar 2,5 milyon, bazı bağımsız araştırmalar ise 10 milyon bağımlıdan söz ediyor. Bu rakamlar, buzdağının sadece görünen yüzü. Asıl tehdit, toplumun bağışıklık sistemini içten içe çürüten sessiz bir yayılma hâli.

Toplumda gittikçe yaygınlaşan bireycilik anlayışı, gençlerin yalnızlığını artırıyor. Kırık aile yapıları, ilgisiz çevre, dijital bağımlılık ve gelecek kaygısı, birçok genci bağımlılık yapan maddenin kolaylaştırıcı etkisine sürüklüyor. Gence ulaşacak elin eksikliği, ona sarılacak yüreklerin azalması, bağımlılığı yalnızca tıbbi değil, derin bir sosyal yaraya dönüştürüyor.

Diğer yandan siyasi kavgaların, gündelik polemiklerin gölgesinde; bu dev gibi sorun gözden kaçırılıyor. Sorun sadece bireysel değil, kitlesel bir çöküşün ayak sesidir. Her gün bir genç daha karanlığa çekiliyorsa, biz topyekûn bir kaybedişin eşiğindeyiz demektir.

Bağımlılık yapan madde, sadece bir bireyin hayatını değil, bir milletin istikbalini de karartır. Bu mesele artık yalnızca “o ailenin” değil, hepimizin ortak sorunudur. Çünkü zehirlenen sadece gençler değil, aynı zamanda geleceğimizdir. Bu karanlığa karşı susmak, suça ortak olmaktır. Sessiz kaldığımız her gün, bir çocuğun daha yitip gitmesine sebep olabilir.